Sevgili annem çok kararsızdır. Uzun zamandan beri koltuklarını değiştirmek istiyordu. Ama bir türlü beğendiği bir model bulamadı. Onunla birlikte ben de araştırmalar yaptım.İncelediğim dergilerde ve dekorasyon bloglarında eski koltukları kaplayarak yaptıkları yenilikler çok hoşuma gitti. Sonunda annemi ikna ettim ve eski koltukları kaplatmaya karar verdik.
Fakat döşemeciler çok yoğun olduklarını, bizde bulunan koltukları kaplamanın çok zahmetli olduğunu söyleyerek almadılar.
Ben de sıvadım kolları...Tüm aile fertleri yapamayacağımı düşündü. Kardeşim açık açık yapamazsın derken annem ve babam beni kırmamak için kibarca. "-Yorma kendini. 1 tanesini yap yeter" dediler.
Önce eski döşemelerden kurtuldum. Sonra iskeletini hafif zımparalayıp beyaza boyadım.Kullandığım boya hızlı kuruyordu bu yüzden fazla beklemedim.Hemen destek süngerlerini kapladım.
Son olarak kumaşı kapladım.
Bir koltuğu yapmam dolu dolu bir günümü aldı.Her günün sonunda ogün yaptığım koltuk odadaki yerini aldı. İlk günün sonunda annemin ve babamın kararları değişti. Artık diğer koltukları nasıl yerleştireceklerini düşünmeye başladılar. Her günün sonunda odaya yerleşen koltuğun karşısına oturup inceliyorduk. O yorgunlukla birlikte hissettiğim duygular keyif vericiydi. Çok yoruldum ama değdi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder